Porzucona starsza kobieta, która często odwiedzała kawiarnię, zobaczyła samotnego ojca zmagającego się z opieką nad swoim synem i postanowiła mu pomóc. Był jej tak wdzięczny, że zrobił coś, czego nigdy by nie mogła sobie wyobrazić, a całe jej życie się zmieniło.
„Dzień dobry, Ella” – przywitała się z kelnerką Hannah w lokalnej kawiarni, którą odwiedzała każdego ranka. Nie miała dużo pieniędzy, ale codzienne picie kawy pomagało jej zachować zdrowie psychiczne w starszym wieku. Wszyscy ją znali, a właściciele często nie pozwalali jej płacić, bo znali jej sytuację.
Hannah ma syna, George’a, który pracuje w Nowym Jorku i nie przejmuje się zbytnio swoją starą matką na Florydzie. Żyje z emerytury, a na szczęście jej dom jest już opłacony, choć jest przestarzały. Jednak ze wzrostem cen i nieoczekiwanymi naprawami w domu, jej miesięczny budżet zawsze był ograniczony.
Hannah chciała poprosić George’a o pieniądze na remont domu, ale wahała się, by go nie niepokoić, więc starała się ograniczyć wydatki i powoli naprawiała rzeczy.
Hannah usiadła przy swoim stoliku i zamówiła zwykłą kawę i muffinkę. Rozejrzała się po kawiarni, która tego ranka nie była zbyt zatłoczona. Znała niektóre osoby, ale przy sąsiednim stoliku siedział mężczyzna z małym chłopcem, którego Hannah nigdy wcześniej nie widziała.
Mężczyzna miał na stole jakieś papiery. A może były to plany budowlane? zastanawiała się, nie mogąc zobaczyć dokładnie z jej miejsca. Tak czy inaczej, był całkowicie pochłonięty, dopóki chłopiec nie zaczął płakać – przenikliwy płacz, który przyciągnął uwagę wszystkich.
„Joshua, Joshua, uspokój się” – próbował pocieszyć chłopca mężczyzna, ale ten nie przestawał płakać. W przypływie złości jego małe rączki przewróciły filiżankę kawy, robiąc wielki bałagan.
Mężczyzna wyglądał na tak zdenerwowanego, że Hannah nie mogła usiedzieć w miejscu. Wstała, podeszła i odwróciła uwagę chłopca. „Hej, chłopcze! Hej! Jesteś najprzystojniejszym chłopcem na świecie” – usiadła i odwróciła uwagę malucha zabawnymi minami i słodkimi słowami.
Mężczyzna rzucił jej wdzięczne spojrzenie i zaczął sprzątać bałagan z pomocą kelnera. Na szczęście Joshua wydawał się uspokajać dzięki uwadze Hannah, a ona zaczęła go karmić, gdy ich jedzenie dotarło. Ella postanowiła przynieść kawę i muffin Hannah do ich stolika, żeby mogła zostać z nimi.
„Bardzo dziękuję, proszę pani. Joshua to niełatwe dziecko,” powiedział ojciec. „Jestem Patrick.”
„Miło mi cię poznać, Patrick. Jestem Hannah,” odpowiedziała Hannah, wciąż skupiona na karmieniu chłopca. „Wszystkie dzieci są czasem kapryśne. To tylko faza.”
Patrick westchnął. „Nie, nie sądzę. Nasz pediatra uważa, że może być autystyczny. Muszę zabrać go na dalsze badania, ale jestem tak zajęty.”
„Och, ale słyszałam, że to dzisiaj jest stan, który można kontrolować, dzięki wszystkim możliwym leczeniom i terapiom, prawda?” skomentowała Hannah z troską.
„Tak, ale jestem samotnym ojcem i mam swoją firmę. Nie mam czasu, żeby go zabrać,” wyjaśnił Patrick, kręcąc głową. „Zabija mnie to, że on ma mnie, a ja prawie nie mam czasu. Jego matka odeszła, kiedy się urodził. Setki niań już mnie opuściły.”
„Cóż, po prostu musisz znaleźć czas. Ja też byłam samotną matką i musiałam pracować na pełnych obrotach, wychowując syna,” powiedziała Hannah, unosząc jedną brew. „Teraz jest biznesmenem w Nowym Jorku. Jeśli ja dałam radę, ty też dasz.”
„Mam nadzieję,” westchnął, lekko się uśmiechając.
„A co powiesz na to? Mogę się nim zająć. Będę jego nianią. To słodki chłopak. Myślę, że mnie lubi. Zróbmy to,” zaproponowała Hannah, szeroko się uśmiechając.
Mężczyzna odetchnął z ulgą, jakby Hannah właśnie podała mu wszystkie odpowiedzi wszechświata. Podziękował jej gorąco i kontynuowali przyjemne śniadanie.
W pewnym momencie biedna starsza kobieta wyjawiła, że chociaż jej syn odniósł sukces, to nigdy do niej nie dzwonił ani nie wysyłał pieniędzy, więc była zupełnie sama.
Opowiedziała o licznych naprawach w swoim domu, a samotny ojciec słuchał jej uważnie. Następnie opowiedział jej więcej o swojej relacji z matką Joshuą, która była toksyczna, mówiąc delikatnie. Hannah nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz prowadziła tak głęboką rozmowę z kimkolwiek.
Wkrótce Patrick musiał wyjść, żeby zabrać Joshuę na wizytę w celu dalszych badań. Hannah podała mu swój adres i numer telefonu, mówiąc, że nawet nie weźmie opłaty za opiekę nad dzieckiem. „To będzie przyjemność znów poczuć się przydatną”, powiedziała mu i pożegnała się.
Po powrocie do domu Patrick zadzwonił do niej kilka godzin później, prosząc o opiekę nad Joshua. Zostawił Joshuę, ale przed wyjściem wypił filiżankę herbaty.
W pewnym momencie Joshua zasnął na kanapie Hannah. Ona zbierała rzeczy i grzebała w torebce w poszukiwaniu gumy do żucia, gdy znalazła coś dziwnego. Wyjęła kawałek papieru i zobaczyła papier firmowy lokalnej firmy budowlanej.
Jej brwi uniosły się, gdy zobaczyła, że to bon na 50 000 dolarów na naprawy w domu. To było dokładnie to, czego potrzebowała, ale nie miała pojęcia, jak trafił do jej torebki… aż Patrick przyjechał odebrać Joshuę.
„Widziałaś to? W swojej torebce?” zapytał, uśmiechając się tajemniczo.
„To ty? Jak możesz coś takiego zaoferować?” zapytała Hannah, zachwycona i zszokowana.
„Jestem właścicielem tej firmy. Dlatego nie mam czasu”, odpowiedział wzruszając ramionami.
„Jesteś pewny tego? To dużo pieniędzy i wysiłku”, zapytała.
„Jestem pewny”, zapewnił ją, a oni się uściskali, mimo że rano byli dla siebie obcymi osobami.
Patrick prawie codziennie przywoził Joshuę do Hannah, aby się nim zajęła, a wkrótce jego firma zaczęła naprawiać jej dom. Wyglądał lepiej niż kiedykolwiek, a Patrick dodał remont łazienki i kuchni, chociaż nie powiedział jej, że wartość tych prac przekraczała wartość bonu, który jej dał.
Sześć miesięcy później dom Hannah był nie do poznania, a ona była szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Joshua oficjalnie został zdiagnozowany z autyzmem, ale starsza kobieta była przy nim przez cały ten proces. Zabierała go na terapię, kiedy Patrick nie mógł, i opiekowała się nim jak własnym wnuczkiem.
Zaskakująco jej syn, George, przyjechał w odwiedziny i był zszokowany, spotykając Patricka z jego synem, którzy spędzali miły obiad z jego matką.
Hannah wyjaśniła wszystko, a George nie mógł uwierzyć, jak bardzo była szczęśliwa. Opowiedziała mu o bezpłatnych naprawach, które Patrick zrobił w jej domu, i o tym, jak dobrze Joshua radził sobie na terapii.
George poczuł się prawie zazdrosny o ich relację, ale zdał sobie sprawę, że zasłużył na to po tym, jak przez tak długo zaniedbywał matkę. Planował wrócić do domu, ponieważ nienawidził Nowego Jorku i znalazł świetną pracę w okolicy. Od tego czasu zaczął często odwiedzać Hannah i także zakochał się w Joshua.
George i Patrick w końcu stali się jak bracia – zawsze wspierający się nawzajem w dobrych i złych chwilach. Hannah nie mogła uwierzyć, że to wszystko wydarzyło się tylko dlatego, że była miła dla obcych w kawiarni.
