Co każdą niedzielę odwiedzałam grób mojego męża, żeby poczuć się blisko niego, aż do momentu, gdy znalazłam surowe jajka rozbite na jego nagrobku. Na początku myślałam, że to okrutny żart, ale gdy przyłapałam sprawcę na gorącym uczynku, byłam zdruzgotana odkryciem, że była to osoba, której ufałam bardziej niż komukolwiek innemu.
Straciłam męża, Owena, rok temu. To stało się nagle. Bez ostrzeżenia, bez czasu na przygotowanie. Zawał serca zabrał go ode mnie w jednej chwili. Dwudziestu pięciu lat wspólnego życia nie było już w jednej sekundzie.
Przez miesiące czułam się, jakbym chodziła we mgle. Wszystko bolało. Próbowałam trzymać się dla naszych dzieci, ale w środku się rozpadałam. Co niedzielę odwiedzałam jego grób. To stało się moim rytuałem, moim sposobem, żeby być blisko niego.
Cmentarz był spokojny. Cichy. Tylko ja, Owen i kwiaty, które przynosiłam co tydzień. Tam mogłam oddychać. Ale trzy miesiące temu coś się zmieniło.
Za pierwszym razem myślałam, że mam zwidy. Skorupki jajek. Żółtko rozmazane u podstawy nagrobka Owena.
„Dlaczego ktoś miałby to zrobić?” szepnęłam do siebie, pochylając się, żeby to wyczyścić. Ciągle oglądałam się przez ramię, myśląc, że to może dzieciaki robią sobie okrutny żart.
Wyczyściłam wszystko, myśląc, że to jednorazowy incydent. Ale dwa tygodnie później zdarzyło się to znowu. Tym razem było więcej jajek — co najmniej sześć. Rozbite, ściekające po kamieniu. Znowu to wyczyściłam, ale serce czuło się coraz cięższe.
Spróbowałam poprosić o pomoc obsługę cmentarza.
„Na grobie mojego męża doszło do aktu wandalizmu” – powiedziałam mężczyźnie w recepcji. Wyglądał znudzony, ledwo na mnie spojrzał.
„Może pani złożyć raport,” powiedział, przesuwając w moją stronę clipboard.
„I to wszystko? Nie macie tu kamer czy czegoś takiego?” zapytałam.
Pokręcił głową. „Nie w nowych sekcjach. Przykro mi.”
Złożyłam raport, ale w głębi duszy wiedziałam, że to nic nie da.
Za trzecim razem, gdy znalazłam jajka, popłakałam się. Nawet nie próbowałam tego ukryć. Nie chodziło tylko o bałagan, ale o poczucie, że ktoś celowo atakuje Owena, nawet po jego śmierci.
„Czego od niego chcecie?” krzyknęłam w pusty cmentarz. Mój głos odbił się echem.
Nie mogłam zasnąć w noc przed rocznicą jego śmierci. Wspomnienia Owena nie dawały mi spokoju. Słyszałam jego śmiech i czułam, jak trzymał mnie za rękę, gdy spacerowaliśmy.
O piątej rano nie wytrzymałam. Wzięłam płaszcz i postanowiłam pójść na cmentarz. Słońce jeszcze nie wzeszło, a świat wydawał się nieruchomy.
Gdy zbliżyłam się do jego grobu, stanęłam jak wryta.
Skorupki jajek. Świeże, rozrzucone dookoła. I postać.
Stała przy nagrobku, trzymając coś w ręku. Jajko. Zamarłam, wstrzymując oddech. Jajko roztrzaskało się o kamień, dźwięk był ostry w porannej ciszy.
„Hej!” krzyknęłam, mój głos drżał. „Co ty robisz?”
Postać zesztywniała, ale się nie odwróciła. Serce waliło mi jak szalone, gdy biegłam w jej kierunku.
Powoli się odwróciła, a mnie zaparło dech.
„Madison?” Twarz mojej siostry patrzyła na mnie, blada i wystraszona. Nadal trzymała jajko w ręce, jej palce drżały.
„Co ty tu robisz?” zapytała, jej głos był niski i ostry.
„To ty!” wykrzyknęłam. „To ty to robisz!”
Jej twarz wykrzywiła się. „Nie zrozumiałabyś.”
„Spróbuj mnie przekonać,” powiedziałam, zbliżając się.
Zaśmiała się gorzko. „Myślisz, że był idealny, prawda? Lojalny mąż, kochający tata. Ten człowiek kłamał przez lata.”
„O czym ty mówisz?” Mój głos się załamał.
Oczy Madison płonęły. „Mieliśmy romans. Pięć lat, Emma. Pięć lat. Obiecywał mi wszystko — pieniądze, przyszłość. Ale kiedy umarł, nie dostałam nic. Ani grosza. Wszystko poszło do ciebie i twoich cudownych dzieci.”
Poczułam, jak ziemia znika mi spod nóg.
„Nie,” szepnęłam. „Kłamiesz.”
„Naprawdę?” warknęła. „Nie zostawił ci wszystkiego? Widziałeś testament.”
Patrzyłam na nią, moje ręce drżały. „Jak mogłaś to zrobić? Mnie? Jemu?”
Jej głos stał się zimny. „Nie masz prawa mnie oceniać. On nas obie oszukał. Złożył obietnice, których nie dotrzymał.”
Nie mogłam wydusić słowa. Słowa nie chciały przyjść.
Madison upuściła jajko, pozwalając, by spadło na ziemię. „Ty zawsze miałaś wszystko, Emma. Idealne życie, idealnego męża. Cóż, on nie był idealny.”
Patrzyłam, jak odchodzi, jej słowa echo w moich uszach.
Usiadłam na wilgotnej ziemi przy grobie Owena, mój umysł kręcił się wokół tych słów. Słowa Madison były jak noże. „Mieliśmy romans. Pięć lat.” Jak mogła powiedzieć coś tak ohydnego? Jak mogła twierdzić, że mężczyzna, którego kochałam, któremu ufałam, z którym zbudowałam życie, zdradził mnie w ten sposób?
Ale wątpliwości zaczęły się wkradać.
Myślałam o tych wszystkich ostatnich wyjazdach służbowych Owena, zawsze z jakimś niejasnym wyjaśnieniem. „To praca, Em,” mówił, uśmiechając się tym łatwym uśmiechem. Nigdy go nie kwestionowałam. Dlaczego miałabym? Był moim mężem.
Potem były te telefony. Czasami wychodził na zewnątrz, twierdząc, że to „tylko klient,” ale jego głos był niski, pośpieszny.
I Madison. Zawsze była blisko Owena. Zbyt blisko? Pamiętam, jak śmiała się z jego żartów, nawet tych, które mnie irytowały. Jak poklepywała go po ramieniu, kiedy myślałam, że nikt nie patrzy.
Pokręciłam głową, odmawiając uwierzenia w to.
Moje serce bolało, patrzyłam na imię Owena na nagrobku. „Czy mnie okłamałeś?” szepnęłam. „Czy kiedykolwiek naprawdę cię znałam?”
Ledwo zauważyłam, jak Madison odchodzi. Nie spojrzała wstecz, a ja nie wołałam za nią. Pozostałam przy grobie przez długi czas, wycierając żółtko i skorupki drżącymi rękami. Sprzątałam, aż nie zostało nic oprócz gładkiego kamienia.
Następnego popołudnia spotkałam córkę Madison, Carly, w sklepie spożywczym. Trzymała koszyk z warzywami i wyglądała na zaskoczoną, widząc mnie.
„Ciociu Emma,” powiedziała z uśmiechem. „Jak się czujesz?”
Zawahałam się. „Bywało lepiej.”
Jej uśmiech zbladł. „Chodzi o grób, prawda? Mama powiedziała mi, co się stało.”
Przełknęłam głośno. „Carly, wiedziałaś… o twojej mamie i Owenie?”
Zmarszczyła brwi, wyglądając na zdezorientowaną. „Wiedzieć co?”
„Powiedziała, że… mieli romans,” powiedziałam, mój głos ledwo słyszalny.
Oczy Carly rozszerzyły się ze szoku. „Co? Nie. Nigdy nie powiedziała mi czegoś takiego.”
„Twierdzi, że to trwało pięć lat. Że obiecał jej pieniądze, ale…” Mój głos się załamał, przerwałam.
Wyraz twarzy Carly zmienił się na coś pomiędzy dezorientacją a niedowierzaniem. „Czekaj. Mama ci to powiedziała? Nigdy nie wspomniała o żadnym romansie. W ogóle. Szczerze mówiąc, ciociu Emmo, to nie pasuje do wujka Owena wcale.”
Patrzyłam na nią. „Jesteś pewna? Ona wydawała się tak… pewna siebie. Powiedziała, że on nas oboje oszukał.”
Carly westchnęła. „Mama była zła przez lata, ciociu Emmo. Wiesz o tym. Zawsze mówiła, że miałaś wszystko — idealną rodzinę, dobrego męża, stabilność. Czuła, że zostało jej tylko to, co gorsze.”
„Zazdrości?” zapytałam, czując ukłucie winy.
Carly kiwnęła głową. „To nie jest sprawiedliwe, ale tak. Tak to widzi. Ale nigdy nie widziałam niczego pomiędzy nią a wujkiem Owenem. Nigdy. A jeśli coś się działo, czuję, że bym to zauważyła.”
Zacięłam wargi. „Jesteś pewna?”
Carly kiwnęła głową stanowczo. „Absolutnie. Mama może to mówić tylko po to, żeby cię zranić. Szkoda, że to mówię, ale nie zdziwiłoby mnie to.”
Patrzyłam na nią, nie wiedząc, czy poczuć ulgę, czy być jeszcze bardziej zdezorientowaną.
Carly położyła rękę na moim ramieniu. „Kochałaś wujka Owena, prawda?”
Kiwnęłam głową, moje gardło ścisnęło się.
„To trzymaj się tego,” powiedziała delikatnie. „Nie pozwól, żeby mama ci to zabrała.”
Wieczorem usiadłam w salonie, patrząc na stare zdjęcie Owena i mnie. Uśmiechał się, jego ręka była na moich ramionach. Wyglądaliśmy na szczęśliwych.
Może Madison kłamała. Może nie. Nigdy się tego nie dowiem. Ale nie mogłam pozwolić, by jej gorycz zniszczyła moje wspomnienia o Owenie.
Pomyślałam o naszych dzieciach, jak bardzo kochały swojego tatę. Zasługiwały na to, by pamiętać go jako mężczyznę, który je kochał, a nie jako osobę, którą Madison próbowała go przedstawić.
Wytarłam łzę i wzięłam głęboki oddech.
„Żegnaj, Madison,” szepnęłam do siebie. „Nie zabierzesz go ode mnie.”
W następną niedzielę wróciłam na cmentarz. Przyniosłam świeże kwiaty i położyłam je przy grobie Owena. Powietrze było spokojne i ciche, a po raz pierwszy od miesięcy poczułam spokój.
