Mój ojciec odszedł, gdy miałam zaledwie 5 lat. Był dla mnie wszystkim, ale jego odejście pozostawiło pustkę w moim życiu, której nic nie mogło wypełnić.
Kilka miesięcy później moja mama poznała innego mężczyznę. Nowy mąż mojej matki był okrutny i nieznośny.
Pamiętam jego obelgi, jego kpinę. Nie było końca tym strasznym dniom, kiedy każde złe spojrzenie, każde «niezrobione obowiązki domowe» stawały się powodem jego gniewu.
Niestety, moja matka zawsze stała po stronie mojego ojczyma.
Kiedy skończyłam szkołę, jedyne, o czym myślałam, to jak uciec z tego domu.
Potem zapisałam się do technikum w moim rodzinnym mieście. Na czas pobytu w internacie udało mi się choć trochę poczuć wolność. Pracowałam, uczyłam się, walczyłam o swoje miejsce na tym świecie.
A potem, pewnego dnia, w dzień moich urodzin, moja mama zadzwoniła do mnie. Zaprosiła mnie do siebie na kolację, mówiąc, że ma dla mnie niespodziankę. Ale zamiast świętowania, podała mi papiery.
«Podpisz», poprosiła mnie. To był dokument potwierdzający, że mój ojciec zostawił mi nasz dom. Chcieli, żebym przepisała dom na mojego ojczyma.
Wewnątrz mnie wybuchło poczucie sprawiedliwości i ból z powodu tych wszystkich lat upokorzeń. Po prostu wyrzuciłam ich z mojego domu.
Teraz buduję swoje życie, odbudowuję wszystko, co zostało utracone.
