Odliczałam dni do mojego pierwszego weekendu sam na sam z wnukiem Tommym. Wszystko było zaplanowane, ale los miał inne plany – moja pralka się popsuła. Niechętnie poszłam do pralni samoobsługowej, próbując jednocześnie nieść Tommy’ego, jego torbę z pieluchami i kosz z praniem. Życzliwy nieznajomy zaproponował, że potrzyma Tommy’ego, podczas gdy ja zajmę się praniem.
Z wdzięcznością przyjęłam tę pomoc. Jednak chwilę później odwróciłam się i zobaczyłam, że Tommy żuje coś przerażającego – kapsułkę do prania. W panice rzuciłam się, by wyrwać mu ją z ust. „Nie!” – krzyknęłam, trzęsąc się ze strachu. „Co jest z tobą nie tak?” – wrzasnęłam na mężczyznę, który tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się. „Dzieci wkładają wszystko do buzi” – powiedział obojętnie, nie zdając sobie sprawy z zagrożenia. Wściekła odpowiedziałam: „To może sam zjedz jedną i zobacz, czy ci smakuje!”
Wróciwszy do domu, mocno przytuliłam Tommy’ego, nadal wstrząśnięta tym, co prawie się wydarzyło. Telefon do lekarza mnie uspokoił, ale nie mogłam przestać myśleć o tym, co mogło się stać. Wyczerpana i pełna poczucia winy obiecałam sobie, że już nigdy nie dopuszczę do sytuacji, która mogłaby narazić mojego wnuka na niebezpieczeństwo. Gdy moja córka wróciła, byłam w opłakanym stanie.
Jednak uśmiechnęłam się, oddając jej Tommy’ego, i powiedziałam: „Spędziliśmy cudowny czas.” Później zadzwoniłam: „Chciałabym zamówić nową pralkę, proszę.” Niektóre lekcje mają swoją cenę, ale bezpieczeństwo Tommy’ego było jej warte.
