Spotykałyśmy się przez dwa lata i, szczerze mówiąc, byłam przekonana, że znam mojego przyszłego męża na wylot. Wydawał się być idealny: stabilna praca, własne mieszkanie, samochód i troskliwe podejście.
Czasami spędzaliśmy razem noce, ale nie mieszkaliśmy razem na stałe. Nie było żadnych sygnałów ostrzegawczych. Kiedy zaszłam w ciążę, oświadczył mi się, i pobraliśmy się.
Tak naprawdę nie był to „ślub z konieczności”. Od dawna rozmawiałyśmy o tym, że chcemy mieć dziecko, ale odkładałam wizytę w Urzędzie Stanu Cywilnego, uważając, że pieczątka w paszporcie nic nie zmienia. Jednak nie mogłam sobie nawet wyobrazić, jak bardzo wszystko zmieni się po ślubie.
Praktycznie od razu mój mąż przestał dbać o siebie. Wracał do domu zmęczony i kładł się spać w ubraniach, w których był cały dzień. Prysznic? Nie, dla niego stało się to zbędnym luksusem. Na początku delikatnie mu o tym przypominałam:
— Kochanie, czy nie chciałbyś wziąć prysznica przed snem? pytałam go, starając się być taktowna.
— Później, odpowiadał, ziewając i zaraz zasypiając.
Ale to „później” nigdy nie nadchodziło. Prośby o umycie zębów lub wyczyszczenie brudnych, śmierdzących stóp kończyły się niewyraźnym „zapomniałem”, „nie mam czasu” albo po prostu milczeniem.
Mógł miesiącami nie myć się, dopóki mu o tym nie przypomniałam. A nawet po moich słowach robił to sporadycznie, jakby robił mi przysługę.
Czułam się okropnie skrępowana przed przyjaciółmi, a nawet sąsiadami.
Mój mąż nadal ignorował podstawowe zasady higieny, a ja z każdym dniem coraz bardziej się od niego oddalałam. Miłość zniknęła, wyparta przez wstręt i rozczarowanie.
W pewnym momencie zrozumiałam, że nie mogę już tego dłużej znieść. Tak, mówi się, że po ślubie ludzie się rozluźniają, ale nie do takiego stopnia! Spakowałam swoje rzeczy i odeszłam.
Bez żalu, bez oglądania się za siebie. Zrozumiałam, że lepiej wychowywać dziecko sama, niż próbować żyć z kimś, kto odmawia nawet umycia się.
