W naszej rodzinie zawsze było tak, że kobietom nie wiodło się w miłości. Historia naszej rodziny zdawała się powtarzać z pokolenia na pokolenie.
Dziadek odszedł od babci, gdy była w ciąży z mamą. Mama została sama i nigdy nie spotkała kogoś, kto mógłby dać jej miłość i wsparcie.
Minęło całe piętnaście lat, ale w jej życiu nie pojawił się żaden godny mężczyzna. Postanowiła, że nam wystarczy siebie nawzajem.
Mieszkamy we trójkę w jednym domu, wspieramy się i cieszymy z małych sukcesów, które spotykają każdego z nas. Z babcią mam szczególnie ciepłą relację.
Jesteśmy jak przyjaciółki. Czasami nawet zwracam się do niej po imieniu. Jak na swój wiek pozostaje niesamowicie młoda i pełna energii, jakby czas dla niej nie istniał. Ale mama zdaje się nie zauważać, że babcia potrzebuje czegoś więcej niż tylko swoich dawnych obowiązków.
Jednak pewnego dnia babcia zaczęła odkrywać przede mną swoje tajemne życie. Mama nie wiedziała, że babcia poznała mężczyznę przez internet. Wstydziła się przyznać, ale w końcu opowiedziała mi, jak się poznali i jak obiecał do niej przyjechać.
Babcia, obawiając się bariery językowej, przez miesiąc uczyła się jego ojczystego języka, przygotowując się do spotkania. Przyjechał, spędzili razem dwa tygodnie, a potem zaprosił ją do siebie i oświadczył się jej.
To było jak w filmie, ale postanowiłyśmy zachować tę historię w tajemnicy przed mamą. Bałyśmy się, że nie zrozumie.
Mama zawsze była surowa, a jej poglądy czasami były tak radykalne, że aż przerażały. Gdy dowiedziała się, że babcia zamierza pojechać do swojego ukochanego, jej reakcja była niczym burza.
— Oszalałaś? Masz 67 lat, a zachowujesz się jak młodziutka dziewczyna! Co ty w ogóle o nim wiesz?
Babcia próbowała wyjaśnić, ale jej słowa ginęły wśród krzyków. Nie mogłam dłużej milczeć.
— Dość! I co z tego, że ma 67 lat? Ma prawo do szczęścia, tak samo jak ty. Przestań ją kontrolować!
Mama zamilkła, a babcia stała obok, niepewnie na nią spoglądając. W tym momencie zadzwonił telefon, a na twarzy babci pojawił się szczęśliwy uśmiech — to był jej ukochany.
— Nie widzisz, że jest szczęśliwa? Pozwól, żeby chociaż jedna z nas odnalazła swoje szczęście, mamo — powiedziałam z lekkim rozdrażnieniem.
Mama nie odpowiedziała. Tej nocy zrozumiałam, że czasami miłość i wsparcie są ważniejsze niż to, co mówią inni.
