Kiedy poznałem Olgę, wydawało się, że znalazłem miłość mojego życia. Szybko staliśmy się nierozłączni. Cztery miesiące później postanowiliśmy zamieszkać razem. Kilka miesięcy później oświadczyłem się jej.
Powiedziała tak.
Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
Ale w naszej bajce był jeden duży szczegół, o którym zawsze odkładaliśmy rozmowę: nasze rodziny.
Olga często mówiła o swoich rodzicach – Iwanie i Tatianie. Mówiła, że są surowi, ale kochający, trochę staroświeccy i, oczywiście, już mnie uwielbiają, choć jeszcze mnie nie poznali.
W głębi duszy byłem zdenerwowany, ale wierzyłem, że mogę ich zdobyć szczerością i szacunkiem. Umówiliśmy się na spotkanie w restauracji.
Już od pierwszych chwil poczułem napięcie. Iwan, wysoki mężczyzna z przenikliwym spojrzeniem, uścisnął mi rękę, jakby testował, jak mocno stoję na nogach. Tatiana, elegancka i ubrana w duże złote biżuterie, patrzyła na mnie ocenianiem wzrokiem.
Gdy tylko usiedliśmy do stołu, Iwan bez zbędnych słów powiedział:
„No to, Timofey, przejdźmy od razu do rzeczy. Poślubisz Olgę, to znaczy bierzesz na siebie odpowiedzialność.”
Kiwnąłem głową, gotowy do rozmowy o rodzinie, opiece, szacunku. Jednak jego następne słowa sprawiły, że mocniej ścisnąłem widelec.
„Olga zawsze marzyła o byciu gospodynią domową. Będziesz ją całkowicie utrzymywał. Ona nie będzie pracować, to jest nieakceptowalne w naszej rodzinie.”
Szybko spojrzałem na Olgę – uśmiechała się i spokojnie kiwała głową, jakby to było oczywiste.
„Poza tym,” dodała Tatiana, kręcąc kieliszkiem wina, „wspieranie rodziców swojej żony to znak dobrego męża. Liczymy na twoją pomoc.”
Mrugnąłem.
„Przepraszam, co?”
Iwan wyjaśnił, że będę musiał wykupić mieszkanie Olgi od jej rodziców, a potem kupić dużý dom dla przyszłych dzieci i również przygotować oddzielny pokój dla nich – „na wypadek, gdyby chcieli z nami mieszkać.”
„To wszystko sprawiedliwe,” zakończył, przesuwając rachunek do mnie, kiedy przyszło nasze zamówienie.
Nie pamiętam, jak skończyłem obiad. Jeden myśl nie przestawała mnie dręczyć: to żart, prawda?
Podróż powrotna była cicha. Czułem, jak coś we mnie pęka.
Kiedy weszliśmy do mieszkania, w końcu odetchnąłem:
„Olga, nie mogę cię poślubić.”
Zamarła, potem zaśmiała się:
„Przesadzasz! To po prostu nasz sposób życia! Kochasz mnie, prawda?”
Spojrzałem na nią, wciąż mając nadzieję, że usłyszę: „Masz rację, to za dużo.” Ale ona tylko wzruszyła ramionami:
„To normalne. Tak robią prawdziwi mężczyźni.”
Odszedłem tej nocy.
Minęły miesiące. Olga pisała do mnie, próbowała mnie przekonać, ale wiedziałem już: nie widziała mnie jako osobę, tylko jako wygodnego towarzysza życia, gotowego spełniać życzenia jej rodziny.
