Gdyby nie było trosk, wybrałabym się do Włoch na pracę. Teraz znalazłam się w sytuacji, z której nie wiem, jak się wydostać.
Całe życie spędziłam na Ukrainie. Miałam wspaniałą rodzinę – kochającego męża, piękną córkę oraz wymarzoną pracę. Wszystko zmieniło się, kiedy straciłam męża. Wtedy zaczęła się czarna passada w moim życiu. Zostałam zwolniona, a ja spędzałam dni w samotności w domu, pogrążona w myślach i łzach. Tak minął rok.
Córka ogłosiła, że wychodzi za mąż i zamierza przeprowadzić się do Odessy. To było daleko od naszego domu w Rownie, i zostałam sama. Kiedy córka wyjechała po ślubie, nie zastanawiałam się długo i przyjęłam propozycję przyjaciółki, by wyjechać do Włoch na pracę.
Nie bałam się pracy, znałam dobrze angielski. Przyjaciółka pomogła mi znaleźć zatrudnienie w zamożnej rodzinie, gdzie poszukiwano opiekunki dla mężczyzny o imieniu Martin. Miał 55 lat – nie był już staruszką, ale doznał wypadku i potrzebował rehabilitacji.
Szybko znalazłyśmy wspólny język. Mam 45 lat i byliśmy prawie w tym samym wieku. Martin okazał się interesującym rozmówcą, z którym łatwo było spędzać czas. Nie zauważyłam, jak bardzo się do siebie zbliżyłyśmy.
Rok później dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Ojcem dziecka jest Martin. To nie było w moich planach, i byłam w szoku. W 46 lat rodzić to późno, a jak przyjmie tę nowinę moja dorosła córka, która również oczekuje dziecka? Jak to możliwe, że w ciągu jednego roku zostanę jednocześnie matką i babcią? Wszystko wydawało się koszmarem.
Kiedy Martin dowiedział się o mojej ciąży, był w siódmym niebie. Ma już dorosłe dzieci – syna i córkę, a także wnuki. Jego żona odeszła pięć lat temu, a ta nowina była dla niego ogromną radością. Proponował mi małżeństwo i wspólne wychowywanie naszego przyszłego dziecka.
Jednak, gdy opowiedział swoim dzieciom o mojej ciąży, ich reakcja była skrajnie negatywna. Spadły na mnie oskarżenia:
– Celowo zaszłaś w ciążę, żeby zabrać część spadku.
– Myślisz, że dostaniesz pieniądze po swoim ojcu?
– Nie powinnaś była wskakiwać w łóżko z cudzym mężczyzną! Czy to po to przyjechałaś?
Bardzo bolało mnie to, co słyszałam. Martin nigdy nie oszczędzał swoich dzieci – każde z nich miało dom i samochód, podarowane przez ojca. Nigdy im nie zrobiłam krzywdy, ale teraz nasze relacje wydawały się nieodwracalnie zepsute.
Nie wiem, co robić. Nie chcę zostać we Włoszech, a relacje z dziećmi Martina są już zniszczone. Samodzielne wychowanie dziecka na Ukrainie w moim wieku będzie trudne. Czuję się zagubiona i stoję przed ciężkim wyborem.
Co byście zrobili na moim miejscu?
