Moja córka i mój zięć zmarli dwa lata temu. Ja i moi wnukowie, Andy i Peter, spędzaliśmy letnie wakacje na plaży, ciesząc się słońcem i szumem fal, gdy nagle Andy krzyknął i wskazał na taras kawiarni: „Babciu, patrz! To nasza mama i nasz tata!”
Byłam zdumiona – kobieta przy stoliku była niesamowicie podobna do mojej córki Moniki, a mężczyzna obok nią był lustrzanym odbiciem Stevena, ojca moich wnuków. Z ciekawości i niepokoju powierzyłam dzieci przyjaciółce i dyskretnie podążyłam za tą parą. Udała się do pobliskiej niewielkiej chatki.
Zebrałam się na odwagę i zapukałam do drzwi. A w odpowiedzi zobaczyłam twarz mojej córki, którą uważałam za zmarłą kilka lat temu. Kilka dni wcześniej otrzymałam anonimowy list z napisem „Oni naprawdę nie odeszli”, a mój bank powiadomił mnie o podejrzanej transakcji na wirtualnej karcie przypisanej do konta Moniki. Wtedy nie rozumiałam, że to właśnie te znaki wskażą prawdę.
W środku Monika i Steven przyznali się: sami sfingowali swoją śmierć, by uciec przed ogromnymi długami i zapewnić dzieciom stabilne życie. „Myśleliśmy, że to najlepsze wyjście” – tłumaczyła moja córka przez łzy.
Kiedy próbowałam ochłonąć z wrażeń, przyjechali policjanci i aresztowali Monikę i Stevena. Mimo to zdążyli przytulić Andy’ego i Petera, którzy do ostatniej chwili wierzyli, że rodzice wrócili. Zrozumiałam wtedy, że los moich wnuków spoczywa teraz w moich rękach.
