Na jednym z europejskich lotnisk — w ruchliwej strefie odlotów międzynarodowych — panował zwykły zgiełk. Ludzie żegnali się w pośpiechu, ciągnąc za sobą walizki.
Nagle jednak spokojny rytm dnia został przerwany przez warczenie. Głośne, chrapliwe, niepokojące. Pies służbowy, owczarek belgijski o imieniu Aro, gwałtownie zerwał się na nogi, przerywając wieloletni spokój.
Jego partner, funkcjonariusz ochrony David Roshko, nie zdążył go utrzymać na smyczy.
— Aro! Wracaj! — krzyknął David, ale pies jakby go nie słyszał.
Aro rzucił się w stronę kobiety siedzącej na metalowej ławce. Jej twarz była blada, palce kurczowo zaciskały się na brzegu lekkiego płaszcza. Wyglądała na wyczerpaną. I była w ciąży.
— Zabierzcie tego psa! Co się dzieje?! — zawołała kobieta, cofając się.
Ale pies nie zaatakował. Napiął się, zawarczał, a potem zaczął krążyć wokół jednej z walizek stojącej przy jej stopach.
— Przepraszam, proszę pani, — powiedział David, pokazując odznakę. — Musi pani pójść z nami na dodatkową kontrolę.
— Ale… ja nic nie zrobiłam! — zawołała przerażona. — Nazywam się Laura Nagy, wracam do domu! Jestem w siódmym miesiącu…
— Rozumiem. To tylko środek ostrożności. To rzadko się zdarza.
Ochrona zaprowadziła kobietę i jej bagaż do zamkniętej strefy. Pies nie odstępował jej na krok.
W pokoju kontroli, pachnącym sterylnym metalem, Laura drżała. Kontrola bagażu nic nie wykazała — niczego zakazanego. Ale Aro nie przestawał się niepokoić. Skamlał, drapał podłogę i wpatrywał się w brzuch kobiety.
— Co on wyczuwa?… — szepnęła koleżanka Davida, Katalin.
— Nie wiem… ale to dziwne. Bardzo dziwne.
Nagle Laura zgięła się z bólu.
— Źle się czuję… coś jest nie tak!
Karetka przyjechała w ciągu kilku minut. Medycy położyli Laurę na noszach, ale na ich twarzach szybko pojawiło się zaniepokojenie.
— To nie są skurcze, — szepnął jeden z lekarzy. — Tu chodzi o coś innego… bardzo dziwnego.
Po pilnym USG lekarze zobaczyli obiekt, który nie przypominał ani płodu, ani implantu medycznego. To było coś technicznego. Coś z elementami metalowymi. Coś podejrzanego.
— To urządzenie, — powiedział cicho jeden z lekarzy. — Może być sterowane zdalnie.
Natychmiast ogłoszono alarm. Lotnisko zaczęto ewakuować. Laurę przewieziono na stół operacyjny, otoczoną przez saperów i chirurgów.
Aro siedział w pobliżu. Nie spuszczał jej z oczu.
Kilka godzin później okazało się: w ciele Laury znajdowało się zamaskowane urządzenie wybuchowe. Zostało jej wszczepione w prywatnej klinice jako rzekomy „wzmacniacz płodu”. Powiedziano jej, że to dla ochrony dziecka — i uwierzyła.
— Nie wiedziałam… myślałam, że to pomoże… — płakała po operacji. — Podawali się za fundację pomagającą ciężarnym… za darmo, bezpiecznie… nie miałam nic do stracenia.
Później ustalono, że klinika była fałszywa. Jej pracownicy działali pod fikcyjnymi nazwiskami. Urządzenie miało zostać zdalnie aktywowane. Laura stałaby się żywą bombą — wbrew własnej woli.
— Ona naprawdę była w ciąży, — powiedział jeden z lekarzy do Davida. — Udało się. Dziecko żyje.
David pochylił się cicho w stronę Aro, który spokojnie leżał u jego stóp.
— Ty wszystko zrozumiałeś przed nami, przyjacielu, — powiedział, głaszcząc go po grzbiecie. — Nie jesteś tylko psem. Jesteś bohaterem.
