Moja rodzina zawsze była skomplikowana. Kiedy byłam dzieckiem, moi rodzice mieli problemy w związku. Mama poznała innego mężczyznę, który dawał jej poczucie stabilności, ponieważ tata miał trudności finansowe. W końcu się rozwiedli, a mama wyszła za mąż za bogatego mężczyznę, który wkrótce ją opuścił. Życie toczyło się dalej, ale relacje rodzinne uległy zmianie.
Gdy nadszedł czas mojego ślubu, postanowiliśmy zaprosić tylko najbliższych. Mama przyszła sama, ponieważ jej drugi mąż odszedł. Tata niestety nie mógł przyjechać, mieszkał za granicą, ale wysłał mi prezent przez mamę.
Po ślubie mama wręczyła mi kopertę z pieniędzmi od taty. Ten prezent bardzo mnie wzruszył. Razem z mężem oszczędzaliśmy na nową lodówkę, więc ta pomoc była bardzo trafiona. Nie mogłam podziękować od razu, bo byłam zajęta przygotowaniami.
Dwa tygodnie później tata zadzwonił, żeby zapytać, czy podobał mi się jego prezent.
— Podobał ci się mój prezent? — zapytał.
Podziękowałam mu i powiedziałam, że prawie zebraliśmy już pieniądze na lodówkę. Głośno się zaśmiał i powiedział, że czeka na zaproszenie na parapetówkę.
Potem opowiedział mi coś, w co trudno było uwierzyć. Dwa miesiące przed ślubem, gdy się przygotowywałam, on i mama rozmawiali o kupnie mieszkania dla mnie. Dał mamie dużą sumę pieniędzy, myśląc, że klucze będą u mnie.
Byłam zszokowana. Od razu poszłam do mamy, mając nadzieję, że to jakieś nieporozumienie. Ale ona nawet nie próbowała zaprzeczać.
— Tak, kupiłam mieszkanie, ale jest na moje nazwisko. Postanowiłam je wynająć. Jesteście jeszcze młodzi, będziecie mogli kupić własny dom — powiedziała.
To był dla mnie ogromny cios. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś tak bliski zrobił coś takiego. Wtedy zrozumiałam, że nie mogę jej już dłużej ufać i zerwałam z nią kontakt.
Choć to doświadczenie było bolesne, jestem wdzięczna tacie za jego hojność i troskę. Z czasem mama i ja znalazłyśmy drogę do pojednania, bo rodzina jest ważniejsza niż pieniądze. Pieniądze nie powinny niszczyć więzi.
