Michelle ma osiemdziesiąt lat i jest przykuta do wózka inwalidzkiego. Od dawna bała się, że jej synowie – Simon i Kevin – pewnego dnia ją oddadzą do domu opieki. Choć obiecali inaczej, na dwa dni przed jej 81. urodzinami wręczyli jej dokumenty przeniesienia. Mimo że błagała, by pozwolili jej zostać w domu po mężu, stanowczo nalegali na swój zamiar. Dla Michelle to miejsce było skarbnicą wszystkich jej wspomnień; dla nich – jedynie formalnością do załatwienia.
Z sercem w kawałkach zapakowała najcenniejsze przedmioty i opuściła dom. Po kilku dniach przewieziono ją do ośrodka oddalonego o pięćdziesiąt kilometrów. Sama, wśród obcych, czuła się opuszczona i rozpaczała nad utraconą przeszłością.
Tydzień później wrócił Brad, 27-letni syn Simona, architekt świeżo po studiach w Nowym Jorku. Przy kolacji od razu zauważył brak babci i po poznaniu prawdy bez wahania pojechał do domu opieki. Michelle nie potrafiła powstrzymać łez na widok ukochanego wnuka. Brad obiecał: „Odbuduję to, co zostało zniszczone”.
Wkrótce odnalazł kupca domu, Alfreda. Wysłuchawszy historii, Alfred zdecydował się odkupić dom za tę samą kwotę, jaką za niego zapłacił – nie chciał czerpać zysku z czyjegoś nieszczęścia. Kilka tygodni później akt notarialny potwierdził, że dom znów jest własnością Michelle.
Tej samej nocy Brad przyjechał po nią:
— Pakuj się, babciu.
Przestraszona myślała, że wraca do synów. Gdy jednak auto zatrzymało się przed dawnym progiem, oczy Michelle wypełniły łzy wzruszenia. Każde okno, każdy krzew były dokładnie tam, gdzie powinny. Brad podał jej klucze i kartkę:
— To twój dom, babciu. Zawsze był i zawsze będzie.
Michelle rozpłakała się ze szczęścia – to był jeden z najpiękniejszych dni jej życia. Simon i Kevin próbowali przeprosić, lecz ona powiedziała, że takie rany leczy tylko czas. Brad zaś został przy niej na zawsze, będąc jej podporą i oparciem do końca.
