Późnym marcowym wieczorem na cmentarzu odbywała się ceremonia pogrzebowa sześcioletniej dziewczynki. Mała trumna, ozdobiona polnymi kwiatami, stała się centrum żałoby setek zgromadzonych osób. Ojciec dziewczynki stał nieruchomo, sparaliżowany żalem.
Nagle ciszę przerwał odgłos łap. Owczarek niemiecki o imieniu Dakota przedarł się przez tłum, ignorując polecenia tresera. Z wyraźną determinacją wskoczył bezpośrednio na wieko trumny i zamarł, jakby skrywał pod sobą coś istotnego. Próby przegonienia psa spełzły na niczym — warczał i nie ruszał się z miejsca, chroniąc swój sekret.
Ojciec dziewczynki zrozumiał, że zachowanie Dakoty to nie oznaka żalu, lecz sygnał alarmowy. Potem pies wydał znajome, niskie skomlenie — dokładnie takie, jakim ostrzegał przed atakami dziewczynki.
Podejrzewając, że Dakota coś wyczuwa, ojciec nalegał na otwarcie trumny. Po długich prośbach dyrektor zakładu pogrzebowego wyraził zgodę.
…Gdy wieko trumny zaczęło się powoli unosić, tłum wstrzymał oddech.
W środku leżała dziewczynka — jej twarz była spokojna, jakby spała. Ale natychmiast stało się jasne: ona… oddychała.
Ktoś krzyknął. Lekarz prowadzący rzucił się do trumny, przyłożył ucho do jej klatki piersiowej i zawołał:
— Żyje! Ona żyje! Natychmiast wezwać karetkę!
Ojciec zamarł, jakby nie wierzył własnym oczom, dopóki nie usłyszał cichego jęku — słabego, ale prawdziwego. Padł na kolana, nie mogąc powstrzymać łez.
Jego córka, którą wszyscy już opłakiwali, była żywa. Stan letargicznego snu — niezwykle rzadki i niemal niemożliwy do wykrycia bez głębokiej diagnostyki — wprowadził lekarzy w błąd. Dziewczynkę przedwcześnie uznano za martwą.
Ale skąd Dakota to wiedziała?
Odpowiedź znaleziono później. Okazało się, że pies był szkolony, by wyczuwać najmniejsze zmiany w oddechu i pulsie dziewczynki — rzeczywiście miała ona ataki, podczas których jej funkcje życiowe niemal całkowicie ustawały.
Dakota już nie raz ją ratowała, ostrzegając rodziców przed przyjazdem pogotowia. I tym razem, gdy lekarze stracili nadzieję, to właśnie Dakota zrozumiała, że to nie była śmierć.
Była ostatnią, która usłyszała oddech swojej małej pani — i jedyną, która odmówiła się poddać.
